Mijn vader had in WOII in een kamp in Duitsland gezeten nadat ie als gezochte onderduiker was opgepakt ergens in de middle of nowhere in de Noordoostpolder. Het was 1962. Ik was negen jaar. De Cubacrisis diende zich aan en er was een serieuze dreiging. Maar ik kon gerust zijn, mijn vader had een oplossing voor een nucleaire aanval. We zouden in het halletje van ons huis veilig zijn. Het was gesitueerd van alle kanten precies in het midden van het flatgebouw. Ik geloofde er ook nog in, want papa wist immers alles. Voor mogelijke fall-out had ie een tape gekocht waarmee alle kieren en naden zou dichtplakken….nee, met die plakband gingen we echt WOIII overleven. Wat daarna nog aan leven mogelijk was stond niet op de agenda. Ondanks het ‘goede’ plan van vader was er wekenlang een angstige naargeestige sfeer in huis. Alle radionieuwsdienst berichten werden beluisterd……het heeft diepe sporen achterlaten in de kinderziel. Oorlog was sowieso altijd een thema, alles wat Duits of Russisch was…niet ok…..nee, WOII en Russische dreiging…ik werd er niet blij van…..