Brezjnev en Fred Oster

Geschreven door:

Jacob-Jan Esmeijer

In de jaren ‘80 woonde ik met mijn ouders en mijn zus in Schiedam. In een flat. Hier deelde ik het kamertje met mijn zus. En elke avond als ik naar bed ging, keek ik naar buiten en was ik bang dat ik kruisraketten voorbij zou zien vliegen. In die jaren ’80 was het koud in de Koude Oorlog. De discussie of er in Woensdrecht eventueel kernraketten moesten komen… De kop op de voorkant van het AD (“Ja, mits 48”) sloeg in als een bom en haalde mijn joy of life geregeld weg.

Voor een twaalfjarig, ietwat overgevoelig mannetje waren dit misselijkmakende tijden. Mijn buik draaide zich menigmaal om. Waar vriendjes mogelijk meer aan ‘het leven’ waren en tegen een voetbal schopten, was ik in doemgedachten verzonken.

Maar gelukkig had ik een afspraak met de leider van het Rode Plein. Het was ons geheimpje. Een afspraak in het geniep tussen Leonid Brezjnev en Jacob-Jan Esmeijer. Een persoonlijke band zonder ook maar te weten waar hij woonde, wat hij at en wat zijn favoriete voetbalclub was. Als ik ergens in de krant zou lezen dat ‘overmorgen’ Sparta zou voetballen of ‘volgende week’ de prijs van een liter benzine omhoog zou gaan, beloofde Brezjnev mij plechtig niet overmorgen of die week erop de rode knop te drukken en rakketten op het westen af te vuren. Dat was ons akkoordje. Een man een man, een woord een woord.

De Wiekentkwis onder leiding van Fred Oster was een succesvol TV-programma. Die dag keek ik op het zwart-witte scherm van mijn ouders in hun slaapkamer. Volgens mij zaten ze zelf in de woonkamer met wat vrienden. Omdat de kamer blauw stond – roken was toen heel normaal – zocht ik mijn heil dus op hun tweepersoonsbed, kijkend naar al het spannende wat de Wiekentkwis wekelijks met zich meebracht. Met een fles Raak-sinas vlogen de minuten van de show voorbij. Het was de laatste van het seizoen, en ze hadden goed uitgepakt. En toen sprak Oster de memorabele woorden: “Dit was de laatste aflevering van dit seizoen, bedankt voor het kijken. We zijn na de zomerstop weer terug… tot over twee maanden!”. Een mogelijke kernoorlog werd op deze manier door Leonid en mij met ten minste 60 dagen uitgesteld.

Na de flat verhuisden we naar Overschie en werd er in ’83 een demonstratie op straat gehouden. Leonid was zijn pinky promise nog steeds nagekomen, maar de doodsmaskers, fakkels en de bekende ‘stop de neutronenbom’-pamfletten en -posters die de demonstranten met zich meedroegen tijdens hun vredesmarsen hebben een litteken op mijn netvlies achtergelaten.

Verhalen

Moord op Kennedy

In de nacht van 22 november 1963 was ik op patrouille in Büren Duitsland. Mijn chauffeur en ik schrokken ons te pletter toen er opeens een tank voor ons stopte. Gelukkig bleken het Engelsen te zijn, die ons vertelden, dat president Kennedy was doodgeschoten. Een...

Bij de Koninklijke Marine tijdens de Koude Oorlog

Op 17 augustus 1970 ben ik in dienst van de Koninklijke Marine getreden. Het heetste punt, de Cuba crisis, was al geweest maar de dreiging van een kern oorlog was nog steeds aanwezig.  Als 16 jarig jochie was ik daar niet zo mee bezig. Ik vond alles nog spannend....

Russen afluisteren

Brief van Henk Braakman, ontvangen op maandag 13-11-2023. Het betreft zijn belevenis van zijn diensttijd in de Koude Oorlog. Transcriptie Lichting 1956-6 Op 4 mei 1956 (wat een timing) lag er op de deurmat bij ons thuis een enveloppe met daarin een ‘bevel’ namens...

Conflict en komische wraak

Bij het militaire onderdeel waar ik was geplaatst, werkte ik op een technische afdeling onder leiding van een 'Korporaal 1', die bekend stond als een zuiplap die dacht dat hij de baas was. Op een dag kregen we een conflict over een handeling, terwijl we dezelfde...

Sloepvaren & Nieuw Guinea

Dit waargebeurde verhaal speelt zich af rond de jaren 1955 in de Aziatische archipel en net daarbuiten. Ik kwam op als dienstplichtig matroos in Hollandsche Rading naar de Marine kazerne. Daar werd ik binnenste buiten gekeerd en voorzien van de nodige uitrusting,...

Geheimzinnige schepen

In het begin van de 1950-er jaren hebben er een paar jaar een tweetal passagiersschepen in de Numansdorpse Veerhaven gelegen. Niemand wist waarom ze daar lagen en van wie ze waren. Het was allemaal heel geheimzinnig. Veel verhalen deden de ronde over het doel van...

Van Kanonnier tot touringcar-chauffeur

Geboren in augustus 1960, dus opgegroeid in de jaren 60 en 70, kregen wij te horen van de atoombom. En nog erger, de waterstofbom en de Russen. Niet dat ik er bang voor was, want met Den Helder dichtbij wist je dat als er zo'n grote bom zou vallen ook wij de klos...

Mijn jongenskamer ……

Een foto van mijn jongenskamertje. Het is door de tijd een wazig beeld geworden. Ik weet nog dat ik het maakte met mijn eerste fototoestel, een Agfa Clack, gekregen voor mijn vijftiende verjaardag in 1961. Ja ik ben van 1946. Dat fotootje illustreert de...

De Stingerbol

Ik ben als instructeur en opleidingsontwikkelaar van 1992 tot en met 1995 werkzaam geweest als in de Stingertrainer te Ede. In de stinger trainer werden schutters opgeleid van de Landmacht, Luchtmacht en Mariniers. De bol is van binnen voorzien van projectie...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes