In januari 1985 kwam ik “voor mijn nummer op” in Ossendrecht. Opleiding Landroverchauffeur. Na twee maanden naar Hollandsche Rading om voor gewondenverzorger, ofwel hospik opgeleid te worden. In mei naar 103 Verkenningsbataljon in Seedorf op de Noordduitse Laagvlakte. Vier tot vijf weken binnen, tien dagen verlof. Twee weken binnen, lang weekend verlof. Veel oefeningen gedraaid. Ook mobilisatie-oefeningen, waarbij de hele kazerne gemobiliseerd werd naar het zg. uitwijkgebied. Het gebied dat de 41 Gemechaniseerde Brigade zou moeten verdedigen als er een Russische aanval op het westen zou komen.
Ik denk dat de NAVO-troepen in West-Duitsland, waar wij toe behoorden, een grote bijdrage hebben geleverd aan de stabiliteit in West-Europa. We waren ervan bewust dat áls “de pleuris” uit zou breken, dat wij het eerste kanonnenvoer zouden zijn. De kameraadschap was groot. Er was nauwelijks onderscheid tussen soldaten, onderofficieren en officieren; we kwamen voor elkaar op. We brachten immers 24/7 met elkaar door. We namen onze taak als militair serieus, maar hebben er ook veel plezier gehad. Tien maanden Seedorf, die ik nooit van mijn leven zal vergeten.
