Verloren tijd

Geschreven door:

Walther Wind

Ondanks alle strubbelingen, vertragingen en tegenwerking toch goedgekeurd voor militaire dienstplicht. “Ze” hadden bedacht dat 80-1 wel een mooi moment voor mij was om mijn land te dienen tegen het Rode gevaar.
Ik zag er werkelijk helemaal niets in.

Mensen kinderen, wat was het koud daar in Bussum op de heide de eerste tien dagen na opkomst. In mijn veel te grote kleren, want dat vonden die jongens van de foerier zo leuk, klappertanden bij -8C. Die kleren heb ik overigens nooit omgeruild. “Soldaat ga passende kleding halen!”. “Sorry sergeant maar dit is het beste wat de specialisten voor me hebben.” Dat gaf mij, met mijn baret bol op mijn hoofd, nog enig plezier en gevoel verzet.

Ergens dag twee wist ik het zeker. Als het oorlog wordt ga ik gewoon naar huis. Ik doe niet mee. Immers ik leer liever Russisch dan dat ik een been kwijt ben of erger misschien wel dood. Voor wat, voor wie?

De houding die ik mezelf aangemeten had was voor de leiding binnen de muren van de Palm Kazerne in Bussum onwerkbaar. Natuurlijk deed ik wat er van gevraagd werd en natuurlijk was ik beleefd. Ik wilde geen straf, boetes of erger. Maar wel net te langzaam marcheren of net te snel, onnozele vragen stellen in onnozele lesjes, klagen over alles, provoceren, zuigen. Ik wilde hier niet zijn en of die Rus nu kwam of niet, ik deed toch niet mee.

Weggestuurd van de opleiding tot onderofficier. Een schande voor de kapitein, de sergeant en het hele onderdeel maar vooral voor mezelf. Dat zag ik zelf natuurlijk toch even anders. Mijn moeder kende iemand bij Defensie die kon zorgen dat ik om de hoek bij huis een luizenbaantje kreeg. Ik werd hofmeester! En niet zomaar een hofmeester! Maar een hofmeester op het hoofdkwartier. Voor halve dagen. Militaire dienstplicht vond ik nog steeds niets. De Russen konden ook hier ieder moment aanvallen maar dat maakte niets meer uit want ik was in 5 minuten thuis.

Veel meer gevaar zag ik in kapende Molukkers. Die de enkele keer dat ik op wacht moest staan. weleens het poortgebouw kunnen overvallen opzoek naar wapens. Mijn besluit was al genomen. Voor dat het me gevraagd werd zou ik mijn geweer en de 4 kogels overhandigen en er netjes bij zeggen: “Alstublieft meneer.”.

De Russen zijn niet gekomen en de Molukkers ook niet. Veertien maanden verlummeld voor niets. Koude Oorlog zat in de hoofden van onze leiders. Aan beide kanten vermoed ik, want waarom zou een Russische soldaat mij wel willen aanvallen. Die zat vast en zeker ook veel liever bij zijn moeder aan tafel.

Ter afsluiting wil ik nog even kwijt dat je geen man wordt in het leger, dat gedwongen kameraadschap onzin is en dat er krankzinnig veel mannetjes (tegenwoordig ook vrouwtjes) rondlopen met een minderwaardigheidscomplex. Deze mensen bedenken een vijand die ze maar eens een kopje kleiner moeten gaan maken uit hun naam.

Oorlog, warm of koud, waar is het goed voor? Nergens!

Verhalen

Moord op Kennedy

In de nacht van 22 november 1963 was ik op patrouille in Büren Duitsland. Mijn chauffeur en ik schrokken ons te pletter toen er opeens een tank voor ons stopte. Gelukkig bleken het Engelsen te zijn, die ons vertelden, dat president Kennedy was doodgeschoten. Een...

Bij de Koninklijke Marine tijdens de Koude Oorlog

Op 17 augustus 1970 ben ik in dienst van de Koninklijke Marine getreden. Het heetste punt, de Cuba crisis, was al geweest maar de dreiging van een kern oorlog was nog steeds aanwezig.  Als 16 jarig jochie was ik daar niet zo mee bezig. Ik vond alles nog spannend....

Russen afluisteren

Brief van Henk Braakman, ontvangen op maandag 13-11-2023. Het betreft zijn belevenis van zijn diensttijd in de Koude Oorlog. Transcriptie Lichting 1956-6 Op 4 mei 1956 (wat een timing) lag er op de deurmat bij ons thuis een enveloppe met daarin een ‘bevel’ namens...

Conflict en komische wraak

Bij het militaire onderdeel waar ik was geplaatst, werkte ik op een technische afdeling onder leiding van een 'Korporaal 1', die bekend stond als een zuiplap die dacht dat hij de baas was. Op een dag kregen we een conflict over een handeling, terwijl we dezelfde...

Sloepvaren & Nieuw Guinea

Dit waargebeurde verhaal speelt zich af rond de jaren 1955 in de Aziatische archipel en net daarbuiten. Ik kwam op als dienstplichtig matroos in Hollandsche Rading naar de Marine kazerne. Daar werd ik binnenste buiten gekeerd en voorzien van de nodige uitrusting,...

Geheimzinnige schepen

In het begin van de 1950-er jaren hebben er een paar jaar een tweetal passagiersschepen in de Numansdorpse Veerhaven gelegen. Niemand wist waarom ze daar lagen en van wie ze waren. Het was allemaal heel geheimzinnig. Veel verhalen deden de ronde over het doel van...

Van Kanonnier tot touringcar-chauffeur

Geboren in augustus 1960, dus opgegroeid in de jaren 60 en 70, kregen wij te horen van de atoombom. En nog erger, de waterstofbom en de Russen. Niet dat ik er bang voor was, want met Den Helder dichtbij wist je dat als er zo'n grote bom zou vallen ook wij de klos...

Mijn jongenskamer ……

Een foto van mijn jongenskamertje. Het is door de tijd een wazig beeld geworden. Ik weet nog dat ik het maakte met mijn eerste fototoestel, een Agfa Clack, gekregen voor mijn vijftiende verjaardag in 1961. Ja ik ben van 1946. Dat fotootje illustreert de...

De Stingerbol

Ik ben als instructeur en opleidingsontwikkelaar van 1992 tot en met 1995 werkzaam geweest als in de Stingertrainer te Ede. In de stinger trainer werden schutters opgeleid van de Landmacht, Luchtmacht en Mariniers. De bol is van binnen voorzien van projectie...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes