ZauCie bij de Parate Hap

Geschreven door:

Evert Prast

Hij moest wel militair zijn maar was vooral een sympathieke maar afstandelijke I.C.-verpleegkundige, een operatieassistent. Het aangeleerde begrip gewondennest tekende de ernstige situatie waarvoor we door hem werden opgeleid als “Villers” van 64-4, het jaar en kwartaal waarin we waren opgeroepen. Leidinggevenden zouden we worden bij een ziekenautocompagnie bij de parate troepen. We moesten dus alles weten over het werken in een veldhospitaal met de scherpe Kocher en de ringzaag en kromme naald en steriele draad. ‘s Avonds was het meer de vlamlengte van een scheet die een van ons in zijn nest moest laten dat ons interesseerde.

Iets verderop werden pas opgeroepen artsen opgeleid: een batterij ongeregeld tijdens de les marcheren. Het stelde ons gerust: de hospikken blijken eigenzinnige maar loyale soldaten. Dat bleek zo toen we een half jaar later de Parate Hap gingen aanvullen. Een andere wereld voor iedereen op een enorm kazerneterrein met vredelievend rivaliserende onderdelen: allerlei gespecialiseerde compagnieën van hetzelfde bataljon: Stoters, Jerrycan-sjouwers, Atjeristen en nog meer. Dat kon gelegerd zijn in Nederland – zoals in mijn geval – maar ook in Duitsland – zoals het lot was van mijn billenmaat tijdens de opleiding: degene met wie je de twee helften van een puptent deelde tijdens nachtelijke oefeningen. Later, weer burgers en vaders, zijn we tot zijn te vroege dood de beste vrienden gebleven.

Ik kreeg niet alleen een opleiding tot chauffeur van een jeep of ziekenbak – 1-tonner met 4 ligplaatsen – maar ook een cursus in Breda tot ABC-specialist; later NBC genoemd, met de N van nucleair. Ik was dus een halve operatieassistent, onderhoudsmonteur en leraar om soldaten te wijzen op hoe te handelen tijdens een atoomoorlog, chemische- of biologische aanval.

Ga daar maar aan staan! Mijn les aan de compagnie daarover gaf ik dan ook op de hei, met mooi weer. Ik liet rondom de omgeving afzetten met rood-wit lint waaraan driehoekige bordjes werden gehangen om dolende burgers te waarschuwen dat er stralingsgevaar was. In alle rust in het zonnetje vroeg ik eerst waarom iedereen gymschoenen had: niet alleen om te sporten in overal maar ook om heel hard te kunnen rennen als de bom zou vallen!!

Een demonstratie van een jeep, met twee paar heel grote stalen veren achterop om twee brancards te dragen van en naar een gewondennest, was vooral bedoeld om de nieuwste Villers af te knijpen met een ritje als “gewonden” door de glooiende heide vol kuilen.

Elk koude-oorlogsjaar, dus ook in 1965, werd onze ZiekenAutoCompagnie gevraagd om te helpen bij het vervoer van bedlegerige burgers naar de Henry Dunant, de vakantieboot van het Rode Kruis. Vanuit heel Nederland mochten we ze ophalen: van 4-hoog-achter in de Jordaan tot het hart van Vlissingen, Maastricht, Den Helder en Groningen. Ook voor dezelfde soort vakantiegangers van De Zonnebloem naar kloosters. Hoe zinvol kan je militaire dienst zijn!! Op het eind van het kalenderjaar moest nog wat benzine worden op gereden. Samen een uiterst waardevolle manier om de weg te leren kennen in Nederland. Tot op de dag van vandaag nog nuttig. Net als toen, voor als de oorlog echt zou uitbreken.

Eens reden we met een peloton ziekenbakken door Urk. Ik zag een loods waar netten werden geboet. We stopten tot een lange groene rij en ik vroeg om een paar kapotte stukken net en dobbers. We hadden immers met Oud en Nieuw een paraat weekend – zoals altijd in de Koude Oorlog om de twee weken. Een van de ziekenbakken werd ermee vol geladen en het werd een enorm gezellige jaarwisseling. De kaptein bleek dat om 03.00 uur niet te waarderen en voor de zoveelste keer had ik geen vrij weekend daarna. Mijn insubordinaire omgang met “gewone” soldaten werd niet gewaardeerd net als ander kattenkwaad in mijn diensttijd bij de Parate Hap. De dreiging van een Koude Oorlog werd immers door dienstplichtigen niet ervaren.

Wèl toen ik jaren later mee liep in een onafzienbare stroom mensen die door Den Haag schuifelden tijdens de Ban De Bom demonstratie! Nòg zie ik de prent van Opland voor mij die als logo werd gebruikt. Het was een stap te ver om de atoombom hier te herbergen.

Verhalen

Moord op Kennedy

In de nacht van 22 november 1963 was ik op patrouille in Büren Duitsland. Mijn chauffeur en ik schrokken ons te pletter toen er opeens een tank voor ons stopte. Gelukkig bleken het Engelsen te zijn, die ons vertelden, dat president Kennedy was doodgeschoten. Een...

Bij de Koninklijke Marine tijdens de Koude Oorlog

Op 17 augustus 1970 ben ik in dienst van de Koninklijke Marine getreden. Het heetste punt, de Cuba crisis, was al geweest maar de dreiging van een kern oorlog was nog steeds aanwezig.  Als 16 jarig jochie was ik daar niet zo mee bezig. Ik vond alles nog spannend....

Russen afluisteren

Brief van Henk Braakman, ontvangen op maandag 13-11-2023. Het betreft zijn belevenis van zijn diensttijd in de Koude Oorlog. Transcriptie Lichting 1956-6 Op 4 mei 1956 (wat een timing) lag er op de deurmat bij ons thuis een enveloppe met daarin een ‘bevel’ namens...

Conflict en komische wraak

Bij het militaire onderdeel waar ik was geplaatst, werkte ik op een technische afdeling onder leiding van een 'Korporaal 1', die bekend stond als een zuiplap die dacht dat hij de baas was. Op een dag kregen we een conflict over een handeling, terwijl we dezelfde...

Sloepvaren & Nieuw Guinea

Dit waargebeurde verhaal speelt zich af rond de jaren 1955 in de Aziatische archipel en net daarbuiten. Ik kwam op als dienstplichtig matroos in Hollandsche Rading naar de Marine kazerne. Daar werd ik binnenste buiten gekeerd en voorzien van de nodige uitrusting,...

Geheimzinnige schepen

In het begin van de 1950-er jaren hebben er een paar jaar een tweetal passagiersschepen in de Numansdorpse Veerhaven gelegen. Niemand wist waarom ze daar lagen en van wie ze waren. Het was allemaal heel geheimzinnig. Veel verhalen deden de ronde over het doel van...

Van Kanonnier tot touringcar-chauffeur

Geboren in augustus 1960, dus opgegroeid in de jaren 60 en 70, kregen wij te horen van de atoombom. En nog erger, de waterstofbom en de Russen. Niet dat ik er bang voor was, want met Den Helder dichtbij wist je dat als er zo'n grote bom zou vallen ook wij de klos...

Mijn jongenskamer ……

Een foto van mijn jongenskamertje. Het is door de tijd een wazig beeld geworden. Ik weet nog dat ik het maakte met mijn eerste fototoestel, een Agfa Clack, gekregen voor mijn vijftiende verjaardag in 1961. Ja ik ben van 1946. Dat fotootje illustreert de...

De Stingerbol

Ik ben als instructeur en opleidingsontwikkelaar van 1992 tot en met 1995 werkzaam geweest als in de Stingertrainer te Ede. In de stinger trainer werden schutters opgeleid van de Landmacht, Luchtmacht en Mariniers. De bol is van binnen voorzien van projectie...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes